Pierwotnym miejscem występowania bylin
aloesowych
stanowiły suche, gorące terytoria zarówno Afryki, jak i Azji Mniejszej.
Prawdopodobnie z tego powodu pierwsze pisemne wzmianki dotyczące
wykorzystania
aloesu znaleziono na glinianych
tabliczkach sumeryjskich oraz na egipskich papirusach. Te pierwsze
datuje się na 2200 r. p.n.e., a zatem powyżej 4 tysięcy lat temu. Za to
Papirus ebers, który zawiera wiadomości dotyczące aloesu pochodzą z 1552
r. p.n.e. (3,5 tysiąca lat temu). Jedna z archeologicznych teorii mówi,
że egipska królowa Kleopatra właśnie
miąższowi Aloe Vera zawdzięczała swoją niezwykłą urodę. Jako
roślina , która z łatwością przystosowuje się do nowych warunków,
aloes
szybko zawitał do Grecji, Rzymu, na obszary Dalekiego Wschodu , a
także do Ameryki Północnej i Ameryki Południowej. Już w 100 r. p.n.e.
grecki lekarz Dioskurydes opisał jego cudowne właściwości w swoim dziele
„Zielnik Grecki”. Zalecał on
miąższ aloesowy na rany,
liszaje, różnego rodzaju oparzenia, niestrawność, bóle żołądkowe, ból
głowy, choroby jamy ustnej, zaparcia. W podobnym kontekście o aloesie
pisał znany medyk rzymski Pliniusz Starszy, zaś rzymscy wojownicy
chwalili go sobie, jako cudowny środek na rany poniesione w walce.
